Ik ben er nog

Maandag 1 november, at sea underway to Hilo, Hawaii
Hej allemaal,

Het is inmiddels al bijna 4 weken geleden dat ik wat geschreven heb dus hoog tijd voor een update. Waarom heb ik zo lang niets geschreven? Ik ben sinds gisteren namelijk gewisseld met mijn klasgenoot Dennis. Hij zit nu in de machinekamer en ik zit nu op de brug. Dat betekent dus dat ik alles af moest hebben wat ik voor de machinekamer klaar moest hebben en daarom heb ik me helemaal een slag in de rondte gewerkt. Er liggen nog een aantal dingetjes ter goedkeuring maar ik heb ongeveer af wat ik af wilde hebben na 12 weken. Een van de drie verslagen is inmiddels in NL aangekomen, de tweede is onderweg en de derde ligt bij mijn mentor.

De laatste week heb ik met de elektriciens meegelopen. Zij zijn naast alle het elektrische gedeelte van het schip verantwoordelijk voor de gehele automatisering, de liften en het telefoonnetwerk. Zodoende heb ik meegeholpen met de volgende dingen afgelopen week. Nieuwe bekabeling getrokken en aangesloten voor betere verlichting van de crewbar, niveau sensors van tanks aansluiten en afkoppelen, elektromotoren op hun isolatie testen (meggeren) etc. Ook heb ik een korte intro gehad in het systeem van liften. We hebben hier 17 liften aan boord. Deze liften zitten vol met veiligheidsschakelaars en sensors. Na een kijkje in de machineruimte een ritje gemaakt bovenop de lift om de veiligheidsschakelaars en contragewichten te bekijken. Verder nog uitleg gehad over het telefoonnetwerk aan boord wat niet gering is want in iedere hut staat een telefoon en door het hele schip hangen nog minstens hetzelfde aantal telefoons. Afgelopen zondag in San Diego kregen we net als de San Diego daarvoor duikers om de romp schoon te maken. Om te zorgen dat de duikers niets kan overkomen gooien we dan alle overboordafsluiters dicht en trekken we voor de zekerheid alle breakers (schakelaar) van de voortstuwingsmotoren er uit. Dit zijn echter niet zomaar schakelaren. Het gaat hier om 6600 Volt dus als we die schakelaar gewoon zouden dichtklappen dan last hij zich gewoon vast. Om dit te voorkomen klappen we deze schakelaar zo snel mogelijk dicht. Dit doen we door een veer ongeveer zo groot als de schokdemper op een auto op te winden met een motor en daarmee de schakelaar dicht te klappen. Om deze schakelaren er dus uit te trekken moeten we dus een stellage opzetten en met een hefboom de breaker eruit trekken. Ik zie al dat het op papier niet zo goed overkomt maar voor mij was het heel interessant om te zien want dit is normaal gesproken de taak van electriciens en niet van de engineers.

Verder hebben we natuurlijk twee mexicocruises gedaan. Een gewone cruise en een bluescruise, daarover later meer. Mexico is echt gaaf, zonnig, warm en super relaxt. Vanwege een storm moest deze cruise iet aangepast worden . We zouden nu een dag eerder aan komen in Puerto Vallarta en er dan een overnight houden. Toen die aankondiging over de PA ging steeg van alle werkplekken een gejuich op en dansten de engineers in de ECR. Puerto Vallarta scheen namelijk een van de gaafstbestemmingen te zijn om een overnight te houden. En ja hoor, ze hadden gelijk! Eerst wacht tot 0030, niet meer dan 10 minuten later een taxi om naar Senor Frogs te gaan. Daar was al een behoorlijk feestje aan de gang. Goede muziek, leuke… mensen en de sfeer in die hele stad was gewoon gaaf. Ik weet niet meer wanneer we terug kwamen op het schip maar het was een geslaagde avond.

Verder ben ik in Cabo San Lucas nog de wal op geweest, dat was met de tender, dus dan stap je in een van de tenders (reddingsboot met iets meer ruimte) en word je naar de wal gebracht. Daar heb ik even rondgelopen en toen weer terug naar het schip gegaan want het was alweer bijna tijd.

In Zihuatenejo was ik even de wal op (lekker zon wacht waarin je tussen de middag vrij bent) en toen ik net onderweg terug was naar het schip zag ik een grote roetwolk en vervolgens de plingplong van het PA systeem. Dat was genoeg en dus ik terugrennen naar het schip. Toen ik aan boord kwam bleek ik het juiste gedacht te hebben. Een blackout. De motor die de stroom levert die gaat dan van het bord af en dan is er geen elektriciteit. Dan schakelt het schip voor heel even op accustroom (alleen het broodnodige licht en noodsystemen) tot dat de noodgenerator aanslaat. Deze levert genoeg stroom om overal in het schip een beetje verlichting te leveren en om een startluchtcompressor te draaien. Tegen de tijd dat ik in de ECR kwam werd net weer een motor opgestart en op het bord geschakeld en was er dus weer elektriciteit. Mijn taak is in zon geval niet in de weg lopen, boodschappen overbrengen die niet over de radio overkomen en helpen met systemen opnieuw opstarten. Een blackout is natuurlijk niet goed maar voor mij wel een hele leerzame ervaring om te zien hoe de het systeem weer te herstellen van zon blackout.

En dan de bluescruise. Het schip wordt dan gecharterd (afgehuurd) door een organisatie. Die brengen een enorme hoeveelheid aan podia, geluidsapparatuur en goede bluesartiesten aan boord. En natuurlijk bluesliefhebbers. En deze mensen zijn iets anders dan de gemiddelde passagiers die we aan boord hebben. Iedere avond is het feest. Het was net mijn laatste week in de machinekamer en dus was ik druk met verslagen etc. maar ik ben toch een aantal keren naar boven geweest want de muziek was echt goed en die passagiers zijn die gaan iedere avond helemaal los.

Nu ben ik dus twee dagen aan de slag in het deckdepartment. Heel raar, nadat school afgelopen was heb ik nu al 4 maanden niks nautisch meer gedaan, dus even omschakelen maar heb bevalt me goed. Ik begin om 8 uur, verzamelen in het deck office. Dan ga ik aan de slag in lifesaving en safety. We hebben hier aan boord ontzettend veel reddingsboten, brandbestrijdingsapparatuur en veiligheidssystemen en daar moet een hele hoop onderhoud aan gebeuren. Dat doe ik tot 12 uur en dan om twee uur ga ik op wacht tot 6 uur. Dat is op de brug. Mijn taak is nu redelijk beperkt, ik moet de positie en het logboek bijhouden. Dat is nu vrij simpel want we zijn onderweg naar Hawaii en dus op de oceaan en dan zetten we maar eens in de 2 uur de positie in de kaart en er is geen ander verkeer. Vandaag voor het eerst een schip op de radar. We liepen langzaam in op een vrachtschip. Toen we dwars van hem waren was hij nog steeds 8 mijl van ons vandaan. Ik keek met de verrekijker en zag hem niet. Dus de stuurman, Jordi die vroeg, kun je hem zien? Ik zei nee maar de kwartiermeester zei, ja, hij vaart daar, kijk maar hij heeft drie eigen kranen. Moet je voorstellen, ik sta met verrekijker en zie hem niet en hij ziet met het blote oog wat voor schip het is. Uiteindelijk zag ik hem ook maar toch bizar wat die gasten kunnen zien. Nou moet ik er wel bij vertellen dat zij meer zeedagen in hun monsterboekje hebben staan dan dat ik oud ben maar het blijft knap.

Ik zal ongeveer twee weken op deze wacht blijven totdat ik me bekend heb gemaakt met alle bruginstrumenten en procedures. Daarna zal ik waarschijnlijk, op aanvraag naar de 4-8 gaan. Dat betekent om half 4 s’nachts op en dan op wacht van 4 tot 8. Dat heb ik gevraagd omdat ik dan de meeste aankomsten in mijn wacht heb zitten. Dan overdag nog onderhoud aan lifesaving en safety tot 2 uur en dan aan de studie.

Dat ik nu naar de brug ben gegaan betekent ook dat ik op de helft van mijn stage ben. Het is voorbijgevlogen en ik heb het nog steeds prima naar mijn zin.

Tot zover mijn avonturen op de Zaandam, ik heb nu iets meer tijd dus ik zal proberen om vaker wat te schrijven.

Tot sprekens of schrijvens, Ap