Over het kloppend hart van de Zaandam

Inderdaad, iedereen had het goed, het is optie C geworden. Slapen kan later altijd nog. Inmiddels zijn we halverwege mijn 3e cruise en dat betekent dat we weer in Vancouver zijn geweest en dus een keer heen en weer er op hebben zitten. In Vancouver lekker de wal op geweest met een aantal engineers. Vancouver is echt een gave stad. Modern en schoon en lekker zonnig in deze tijd van het jaar. In de rest van Alaska is het herfstachtig en dat gaat richting september niet beter worden. Maar genoeg over de omgeving en het leven aan boord. Een technisch verhaal had ik beloofd. Niet te technisch natuurlijk want het moet ook leuk blijven maar er zijn vast mensen geïnteresseerd in wat hier nou allemaal aan boord staat.

Om te beginnen wordt de Zaandam diesel-elektrisch voortgestuwd. Dat betekent dat dieselgeneratoren stroom genereren. Met deze stroom laten we twee enorme elektromotoren (foto’s) draaien die gekoppeld zijn aan elk een schroefas. Aan beide schroefassen zit een schroef gemonteerd. Deze schroeven zijn CPP (controlable pitch propellors). Dat betekent dat we de stand van de bladen aan kunnen passen om altijd (een cruiseschip vaart op heel gevarieerde snelheden) een hoog rendement uit de schroef te kunnen halen. Je zou denken wat omslachtig, eerst stroom maken en daarna weer omzetten in beweging maar web besparen ons hiermee een hele lange schroefas en dat scheelt weer een hoop wrijvingsverliezen en trillingen (passagierscomfort). Het grootste voordeel is dat we het vermogen kunnen verdelen over meerdere kleinere motoren en dus een lager machinekamer hebben en dat betekent weer dat we meer dekken hebben om hutten voor passagier op te plaatsen.

We hebben hier aan boord 5 V12 motoren van Sulzer (nu Wärtsilä)staan. Deze motoren zijn ongeveer twee verdiepingen hoog en een meter of 12 lang. Een cilinder heeft een doorsnede van 40 centimeter. In totaal hebben ze een vermogen van 43 MW. In totaal genoeg voor een snelheid van 23 knopen (ongeveer 40 kilometer per uur). Het vermogen dat overblijft is voor het hotel en de rest van de machinekamer.

En die rest van de machinekamer bestaat uit een hoop systemen. Een korte opsomming: watermakers (door zeewater te verdampen), vuilverbranders, 3 enorme airco installaties, 2 huizenhoge boilers voor stoom, koelcompressors enzovoorts.

Ik heb het technische verhaal kort gehouden want het moet ook een leuk verhaal blijven. Bijgevoegd zitten foto’s van de controlekamer, de motoren, de airco etc.

En verder: ik ben in Haines gaan hardlopen en heb ook de fitness gevonden dus het sporten is ook weer begonnen. Eergisteren Skagway in geweest. Dat klinkt groter dan het is want na 15 minuten was ik het hele dorp door. Skwagway bestaat eigenlijk uit een lange straat met alleen maar juweliers in panden die nepwesternachtig aandoen. Maar zodra je 15 meter een zijstraat inslaat vallen de huizen van ellende uit elkaar en staan er campers en afthanse Amerikaanse auto’s. Jammer want het ligt tussen machtig mooie bergen. Je kunt duidelijk zien dat dit dorpje er alleen is voor de cruiseschepen. Een van de officieren vertelde me dat hier in de winter ergens tussen de 60 en de 300 mensen wonen. Hij vertelde me ook dat er verderop wel een mooie waterval is die van 100 meter naar beneden komt vallen dus geef ik Skagway (onder sommigen van de crew ook wel Skankway) over twee weken nog een kans.

Afgelopen Vancouver (zondag) zijn er drie nieuwe stagiaires uit Nieuw-Zeeland aan boord gekomen. Twee voor de machinekamer en een voor de brug die ook gelijk mijn nieuwe hutgenoot is. Noel gaat zondag weg en vanaf dan zijn we voor 4 maanden met 6 stagiares.

Ik heb het nog steeds naar mijn zin en begin me aardig thuis te voelen. Ik mag steeds meer dingen doen die ook echt bijdragen aan het varen van het schip (ipv de essentiele maak-je-bekend-met-het-schip-taken) dus dat gaat ook goed komen.

Kortom, het is goed hier op de Zaandam!

Groetjes, Ap