Let's get the ... out of here

Vrijdag 23 september 2011, at sea
En zo is het al weer een tijdje geleden dat ik op deze manier wat van me heb laten horen. Niet omdat ik er geen zin had maar omdat ik ben begonnen aan het schrijven van verslagen. Voor de stage moet over het technische gedeelte drie verslagen schrijven die goedgekeurd moeten worden door mijn mentor en door de school. Nu dus hard bezig daarmee, overdag wacht/werken in de machinekamer en dan na het eten 2 of meer uurtjes achter de laptop. Daarna nog even naar de OB , ja je hoort het goed, maar even. Ik ben namelijk over de helft van mijn machinekamerperiode en ik kan misschien niet al mijn taken afkrijgen maar wil wel alle verslagen van de baan hebben voor mijn tweede stage.

Maar goed, allereerst wou ik iedereen bedanken voor de reacties en mailtjes, leuk dat jullie mijn blog blijven volgen en leuk om af en toe contact te hebben.

Wat is er allemaal gebeurt. Een heleboel, te veel om op te noemen en daarom zal ik de leukste/opvallende dingen er tussen uit pikken.

We zitten dus nog steeds in Alaska en het begint hier langzamerhand echt menis te worden. Ik schreef al dat we Ketchikan over moesten slaan vanwege het weer. Dat moest vandaag dus weer. Vannochtend stond er dik 80 knopen wind. Eerder deze week konden passagiers van alle schepen die in Skagway lagen die avond niet terug komen omdat ze met de ferry Haines niet konden verlaten ook vanwege het weer. We kregen een anouncement over de PA dat we de volgende morgen om 6 uur zouden vertrekken. Net daarvoor was mijn hutgenootterug gekomen van het mooring deckom alle mogelijke trossen uit te zetten die we aan boord hebben. We hebben 18 trossen aan boord met een diameter van 80 millimeter. 20 Minuten na dit bericht ging de telefoon in mijn hut. Of ik mijn hutgenoot wilde vragen om naar het mooring deck te komen want we gingen toch vertrekken. Waarom dat was weet ik niet zeker maar ik denk dat de kapitein het niet vertouwde en dat er te veel wind was, zelfs met al die 18 trossen aan de kant. Dus, we moesten dus die passagiers achter laten. Dat kan gebeuren, in dit geval met een reden, de veiligheid van schip, bemanning en passagiers. Een goede reden lijkt me maar voor die passagiers wel heel zuur want, je raad het al, ze zouden vandaag in Ketchikan weer aan boord komen. En laten we daar nou niet gekomen zijn. Nu zullen ze dus waarschijnlijk naar Vancouver gevlogen worden waar ze feitelijk alleen hun bagage op komen halen. Om een lang verhaal kort te maken. Het ene lagedrukgebied na de andere trekt voorbij hier in Alaska, het regent en het waait aldoor. Ik ervaar het als Alaska dat zegt, en nu allemaal opge….. lekker naar Hawaii jullie. Wan dat is waar, zondag zal het MS Zaandam voor de laatste keer dit jaar wegvaren vanuit Vancouver, op naar warmere oorden, op naar een overnight in Honolulu, Waikiki beach en Pearl Harbour. Klinkt niet verkeerd al zeg ik het zelf.

Om in Hawaii te komen moeten we alleen wel beschikken over all vermogen dat we aan boord hebben, dat wil zeggen alle 5 de generatoren op het bord en knallen maar. Klein probleempje, motor 5 ligt uit elkaar na een overhaal (grote beurt zeg maar). Ik zeg ligt, lag. Want na mijnvorige berich zijn in Vancouver de onderdelen aan boord gekomen die we nodig hadden en zijn we begonnen om de motor weer in elkaar te zetten. Daar zijn we nu zo’n 5 dagen mee bezig geweest en hij zit weer helemaal in elkaar, het lijkt weer op een motor. Morgen is het grote moment daar, na 2 maanden stilstaan zal motor 5, als alles goed is weer starten. Dat is dus onder andere waar ik druk mee was want ik mocht meehelpen met de reassembly. Samen met de engine mechanic, een machinist en een project engineer hebben we de krukaslagers geplaatst, de zuigers geplaatst en de cilinderkoppen gemonteerd en nog een hele hoop kleinder klusjes. En ’s avonds schrijf ik op wat we allemaal gedaan hebben want een van mijnverslagen zal daarover gaan. Ontzettend interessant werk en flink doorbeunen want de project engineer zaten/zitten allebei in het overhaul team. Dat betekent dat ze naar een schip afreizen, een motor overhalen en weer in elkaar zetten. Zij hebben dus nogal wat ervaring met alle werkzaamheden die verricht moeten worden en ik (bijna) niets. Dat maakt het dus ontzettend leerzaam.

Goed, morgen starten dus, wat is er verder nog gebeurt. Het engineroom department heeft zich geplaatste voor de finale van het dodgeballtournament en ik ben ondertussen een aantal keer naar boven geweest om en show te bezoeken of gewoon even frisse lucht te happen. Veel havens heb ik niet gezien, ik bewaar mijn waltijd tot we ergens anders zijn wat we doen hier steeds dezelfde havens aan en om eerlijk te zijn ben ik niet zo heel erg fan geworden van Alaska geworden. Het is hier schitterend maar er is eigenlijk helemaal niks te doen.

O, ja minder leuk is dat vannochtend een van onze passagiers is overleden aan een hartstilstand. Dat gebeurt dus ook aan boord van cruiseschepen en dat is niet zo gek ook als je bedenkt dat we een gemiddelde leeftijd van boven de 60 of misschien wel 70 aan boord hebben. We hebben dan dus ook een mortuarium waar 3 lichamelijke overschotten in bewaard kunnen worden. Minder leuk voor de nabestaanden maar het gebeurt dus wel vaker op cruiseschepen.

And on that bombshell…

Passend einde op zo’n positief stukje maar niet heus, maar de tijd is op. De OB bartender heeft mijn Heineken koud staan dus ik ga gauw daarheen en daarna naar bed want morgen is een belangrijke dag.

Met de excellente groeten vanuit een steeds onstuimiger Alaska, Albert Jan