Laatste 2 maanden toch maar eens opschrijven

Hoi allemaal,
Zoals jullie allemaal gemerkt hebben ben ik na 3 en een halve maand gestopt met schrijven op dit weblog. Dat kwam niet omdat ik het niet meer naar mijn zin had. In tegendeel zelfs, ik had het gewoon druk met takenboek, werk en de vele leuke dingen die ik heb gedaan. En dan komt zo’n weblog op een wat lager pitje te staan. Gek om te merken dat je naarmate je langer weg bent een beetje de affiniteit met Nederland begint te verliezen. Waar ik in het begin zeker drie keer per week op nu.nl zat te kijken heb ik dat de laatste maanden nauwelijks meer gedaan.
Maar goed, ik ben inmiddels ruim vijf maanden terug en ik dacht, laat ik voor de volledigheid het verhaal maar eens afmaken. Ik zal proberen in het kort op te sommen wat ik de laatste anderhalf a twee maanden nog gedaan heb. Als laatste schreef ik dat we de evenaar over gegaan waren. Daarna hebben we allerlei eilanden met exotische namen aangedaan in de stille zuidzee (de grote oceaan). Oa. Dravuni Island, Lautoka Fiji, Luganvile op Vanuatu, Port Villa, Easo en Kuto op Iles des Pins. Het ene eiland is nog kleiner dan het andere. Dravuni Island is ongeveer een mijl lang en er wonen geloof ik 130 mensen. We lagen ten anker voor dit eiland. Dat betekent dat we met onze tenders (5 reddingsboten die ook gebruikt worden voor vervoer van en naar het schip) de passagiers heen en weer varen. In zo’n tender passen ongeveer 80 personen dus je kunt je voorstellen dat met 1400 passagiers die meer dan eens heen en weer gaan er nogal wat heen en weer gevaren wordt.
Van de genoemde eilanden vond ik Iles des Pins het mooiste. Ook hier liggen we voor anker. Aangezien tenderhavens voor het deck department dus drukke dagen zijn kon ik maar even de wal op maar dat was genoeg om te zien dat ik hier nog wel eens terug wil komen. Een baai met superhelder blauw water en dan een eiland waar bijna geen bebouwing is en ze Frans spreken. Het hele eiland straalt zo’n relaxte sfeer uit.
Na de eilanden gehad te hebben was het tijd voor de het laatste deel van onze oversteek vanuit San Diego namelijk naar Sydney Australië. Hier heb ik erg naar uitgekeken. We lagen op een schitterende plek te weten recht tegenover het Opera House. Echt indrukkwekkend vlak bij de grote brug naar de andere kant van Sydney. Zoals ik vertelde in mijn vorige verslag ging Nevan, een andere stagiaire hier van boord en dus nam ik vanaf toen zijn navigatietaak over. Ook zal ik de 2000-2400 wacht gaan lopen. Daarom dus kort hier mijn dagoverzicht: 0730 bed uit, douchen, uniform aan, ontbijten en naar boven naar het deckoffice. Als er een veiligheidsinstructie is deze bijwonen en daarna de computer opstarten om gauw even een weerbericht te sturen naar de hotelafdeling voor de dag van morgen met het oog op hun activiteiten. Daarna gauw weer achter het bureau vandaan en naar de kaartentafel. Daar kijken of er nieuwe kaartcorrecties binnen zijn of verder met de oude. Kaarten opzoeken en verbeteren. Eventueel nieuw aan boord gekomen kaarten checken en op juiste plaats wegleggen. Dan de kaarten van de vorige reis wegleggen en de kaarten voor de komende reis opzoeken en klaarleggen voor BRM. BRM staat voor bridge resource management. Dit is een korte meeting die wordt gehouden met alle deck-officieren tijdens de koffie. Daar bespreken we voor de komende reis alle bijzonderheden, aandachtspunten en taakverdeling zodat iedereen op de hoogte is van zijn/haar taak. Vervolgens verder tot en met de lunch. Zodra de kaartcorrecties klaar zijn dan de stuurman navigatie helpen met de reisvoorbereiding. Dan na de lunch verder met mijn eigen takenboek/ verslagen. Of natuurlijk de wal op. Dan vervolgens om 1730 eten om dan zo rond 1830 nog even een uurtje mijn bed in te duiken voor mijn wacht. 1930 de telefoon gaat, ik neem op en met een licht schots accent klinkt, morning AJ, it’s Kev it’s 1930, 30 minutes before your watch. Are you awake? Met licht slaperige stem antwoord ik, yes Kev, I am on my way. Gauw even douchen, mijn uniform aan, ditmaal de blauwe broek met wit overhemd. Even langs de OB (officiersbar) een cola’tje oppikken en onderweg naar boven. Aangekomen op de brug even om je heen kijken en je ogen laten wennen aan het donker (vandaar dat je 15 min van te voren aanwezig moet zijn), even op de kaart en in het logboek kijken. Als het 2000 uur is begint de handover met de stuurman van de vorige wacht. Hij vertelt alles wat belang is voor ons om ook een veilige wacht te kunnen lopen (ander verkeer, snelheid, vereiste snelheid, koers, deficiënties aan apparatuur, status van machinekamer etc.). Als iedereen tevreden is klinkt het “change watch” door iedereen die dan op de brug is en van af dat moment is het schip van ons. Dit change watch wordt regelmatig gevolgd door de kwartiermeester die guitig op je af komt lopen en zijn horloge te ruil aanbiedt voor het jouwe. Dan lopen we 4 uur wacht. Dit gaat hetzelfde als voorheen maar nu in het donker. Om 12 uur doen we handover met de hondenwacht (0000-0400) en dan en dan een wedstrijd met Josh, de stuurman van mijn wacht wie zich het snelst om kan kleden en in de bar is voor een biertje. Daar blijf ik dan tot een uur of 1 a 2 en dan naar bed en dan herhaalt het hele verhaal zich weer.

Maar goed, we waren dus in Sydney. Van daar zijn we naar het zuiden van Nieuw Zeeland gevaren. Daar was het ineens koud. We hadden net een maand achter de rug met temperaturen variërend van 20 tot 30 graden en daar was ineens nog maar 12 graden van over. We begonnen in Nieuw Zeeland in Milford Sound. Een schitterend gebied om in rond te varen, een fjord zeg maar. Daarna door naar Steward Island, naar Oban in Half Moon Bay. Op Steward Island wonen ongeveer 400 mensen en die wonen bijna allemaal in Oban want de hele rest van het eiland is een natuurpark. Van daaruit zijn we verder noordwaarts langs de steden aan de oostelijke kant van Nieuw Zeeland gevaren. Dunedin, Akaroa, Wellington, Napier, Tauranga, Auckland en de Bay of Islands kwamen aan bod om vervolgens noordelijk om Nieuw Zeeland heen te varen weer richting Sydney.

Begin december dus voor de tweede keer in Sydney. Bijna driekwart jaar daarvoor had ik met Saar al afgesproken dat we zouden meeten in Sydney. Zodoende dus afgesproken dat ze naar het schip zou komen. Ik heb haar het hele schip laten zien incl een toertje op de brug. Vervolgens zijn we van boord gegaan. Ik had nog nooit kangaroebiefstuk gegeten en volgens Saar was dat een must. Dus naar de supermarkt en vervolgens naar het hostel waar zij zat en opgegeten. Lekker hoor zo’n stukje kangaroe. Maar vooral leuk natuurlijk om aan de andere kant van de wereld tijd door te brengen met een vriendin. Gelijk afgesproken om ook de derde keer dat ik in Sydney ben weer af te spreken. En dan natuurlijk weer terug naar het schip.

Op naar de eilanden waar we al eens langs zijn geweest. Ik kan daar kort over zijn, heb vooral weer even genoten van een wandelingetje op Ile des Pins.

Na nog een keer Sydney aangedaan te hebben en weer met Saar even de wal op te zijn geweest zouden we nu koers zetten voor Azie. Maar niet voordat we natuurlijk een aantal steden in Australie en uiteindelijk de Great Barrier Reef langs te zijn geweest. Zo waren daar Brisbane, Cairns en Darwin. Door het great barrier reef varen is appart. Je weet dat daar onder water schitterende riffen zijn en ze staan op de kaart maar je ziet ze niet en je vaart er ook niet al te ver van af. We varen in de Great Barrier Reef met een reef Pilotaan boord. Deze loods kent het gebied ontzettend gebied en is af en aan op de brug te vinden om de stuurman bij te staan in de navigatie tussen de riffen door. Hele relaxte man, laat de stuurman gewoon de conn (commando over de beweging van het schip) houden en ouwehoert niet te veel. Die was zo’n drie dagen aan boord.

In Cairns was het tijd voor een overnight. Het schip bleef s’nachts liggen dus kan de bemanning gaan stappen. Cairns is een enorme backpackersstad en dus maar naar Gilligans geweest, ik gok de grootste club in Cairns voor het overgrote deel gevuld met backpackers. Echt gaaf, das wel even wat anders dan de OB en een welkome afwisseling. Toen we Cairns weer uitvoeren was het weer te slecht om de loods af te zetten en omdat we de reefpilot ook nog aan boord hadden voeren na het verlaten van de great barrier reef rond met twee werkloze loodsen. In Darwin kwam daar de loods van Darwin nog bij dus aan beloodsing geen tekort.

Maar goed, verder met het verhaal. De Indonesische bemanning werd al aardig enthousiast. Alsof ze het konden ruiken want na het doorvaren van de Torres Strait (de straat tussen Australie en Papua Nieuw Guinea) was Darwin de enige stop nog op weg naar Indonesië. De eerste stop zou zijn op Komodo Eiland. U raadt het al, een eiland met een hoop Komodo Varanen (ongeveer een per hoofd van de bevolking, dat wil zeggen 2000). Dit Eiland mochten de gasten alleen op als zij onder begeleiding van een gids waren. Komodo varanen zijn ontzettende vleeseters en vallen ook wel eens mensen aan. Mensen die open wonden hadden of vrouwen die ongesteld waren mochten ook niet want ze ruiken bloed. Klinkt allemaal erg gevaarlijk maar er liepen met iedere groep 4 mannen mee die de varanen niet uit het oog lieten. En de varanen zelf, die vonden het wel best. Ze waren bezig met hun 20 uur slaap per dag of liepen heel loom een meter of twee om weer te gaan liggen. Ik ben hier ook op toer geweest, echt heel vet! Daarna door naar Bali. Nou gingen we het krijgen. Ik denk dat zonder uitzonderingen alle leden van de Indonesische bemanning bezoek kregen. Er stonden er zo’n 800 bezoekers gepland. Allereerst ging er een volle reddingsboot (150 persoons) met dozen en koffers naar de wal. Alle bemanningsleden hebben natuurlijk gedurende de voorafgaande maanden speelgoed, kleding en cadeaus gekocht en dat ging hier met de familie mee. Want waarom een reddingsboot, het was dus een tenderhaven. Dat betekende dat 800 bezoekers er op moesten en er weer af en dat er ook nog eens 1400 passagiers heen en weer moesten naar de wal (twee maal daags). En wie varen er normaal met de tenders, de kwartiermeesters en matrozen en die komen uit Indonesie. Dus die waren zoveel mogelijk vrij geroosterd om tijd met hun familie te spenderen. Gelukkig lagen we er maar tot twaalfuur. 12 uur middernacht dus. Voor dat de tenders er dan uit zijn en we anker op zijn ben je ook een uur verder dus een dag van 18 uur voor het gehele deck department. Maar dubbel en dwars waard als je ziet dat de hele bemanningsleden hun familie weer kunnen zien (die ze soms al 10 maanden niet hebben gezien). Zonder in emotioneel gejammer over te gaan gaan we verder naar de volgende haven, Semarang. Daar stond een zelfde aantal bezoekers gepland. Hier lagen we echter langszij. Hier ben ik naar Borobudur tempel geweest. Het was er al ontzettend druk maar een super vette ervaring! Daarna terug, deels in een stoomtreintje (van Nederlandse makelij) en langs een station dat qua uitstraling veel weg heeft van een ouderwets Nederlands station.

Daarna door naar Singapore. Het einde van mijn op een na laatste cruise. Na bijna een half jaar waren er nu nog maar twee weken over van mijn eerste stage. Ik ben in Singapore maar even de wal op geweest. Ik ben in een cable car geweest. Mooi uitzicht over de haven! Ik ben niet de stad in geweest want ik had maar heel kort.

En verder: we gingen naar Koh Samui, Thailand. Koh Samui is een eiland met een hoop luxe resorts. De reisvoorbereiding voor Singapore-Koh Samui had ik gemaakt (onder nauwlettend toezicht van de stuurman natuurlijk) en deze werd nu dus uitgevoerd. Dat begon bij het uitvaren van de Singapore Strait. Ik zal proberen om u de chaotische werkelijkheid van dit kanaal te schetsen aan de hand van het volgende. U moet zich voorstellen dat u probeert in te voegen op rotonde rond de Arc de Triomph (of voor de rotterdammers onder ons een vijfbaans zwartjanstraat) met 120 km per uur, direct naar de binnenste baan wilt doorschuiven en ondertussen op de radio luistert naar een ruzie tussen twee franse politici terwijl u kinderen achter in een ruzie uitvechten in een voor u onbekende kinder-brabbeltaal. Oh, ja en het is donker, alle auto’s zijn zwart en de straatverlichting is uit. Even zonder dollen. Het is in het kanaal tussen Dover en Callais drukker maar hier wordt niet zo goed Engels gesproken, varen meer mensen rond die geen benul hebben van de regels etc. En daar knallen wij dan met 20 knopen (bijna 38 km/u) tussen door. Al met al een hele leerzame ervaring.

In Koh Samui even een RayBan zonnebril gekocht voor 5 dollar, een koopje natuurlijk en die vriendelijke meneer zij ook nog dat ie echt was. Echt waar!

Daarna door naar Laem Chabang, een haven in Thailand vlakbij Pattaya (bekend van de verschillende programma’s over Engelse sextoeristen). Een overnight dus stappen. Met de taxi voor bijna geen geld naar Pattaya naar Walking Street. Dat is dus de uitgaansstraat in Pattaya. Nu werd het dus meer Laem ChaBANG!!! Een straat vol met clubs, hoerententen en mensen die aan je arm trekken om een pingpongshow te bekijken. Aangezien er meerdere van mijn oma’s mee lezen zal ik niet nader uit de doeken doen wat dat is maar er gaat een wereld voor je open zeg maar. Daarna nog instappen in een open tuktuk achtige taxi met 120 over de snelweg terug naar het schip, zonder gordels natuurlijk. Weer en ervaring rijker zeg maar.

Toen door naar Cambodia, alleen wat rondgelopen want weinig tijd. Daarna Nha Trang, Vietnam, een paar uur in een zwemparadijs rondgehangen. Voor u denkt, wordt er ook nog gewerkt, dit gebeurt dus in de tijd tussen het werk door. Ik had de grote dingen afgerond voor mijn takenboek dus alleen nog kleine zaken en handtekeningen te verzamelen. En natuurlijk s’avonds gewoon weer de wacht. En dat is in de Zuid Chinese zee uiterst interessant. Er varen hier namelijk talloze miniscule vissersboten rond. Kleine houten kano’s met de meest creatieve verlichting of gewoon geen. Een radar scherm van 6 mijl vol met 50 targets en een voorruit alsof het kerstmis is. En dan natuurlijk om het spannend te maken ertussendoor nog visnetten zonder lichten, oh ja en de snelheid licht hoog om op tijd te zijn dus met 20 knopen zigzaggen we tussen de vissers door. Laat ik het er op houden dat het 4 uur lang erg stil is op de brug.

En toen China, Sanya, zag er schitterend uit, van het schip wel te verstaan. Geen enkel bemanningslid mocht de wal en ook maar weinig passagiers. De reden is een beetje een lang verhaal voor op dit blog maar uiteindelijk zijn we met twee uur vertraging vertrokken. Dus volle porrie richting Hong Kong, dat was eind januari en u voelt hem al aankomen. Dames en Heren, dit is het einde van deze reis. Vergeet niet uit te checken en vergeet bij het uitstappen vooral uw baggage niet. Hong Kong, de laatste haven van mijn stage. Het schip zou twee nachten blijven liggen en daarna zou mijn vlucht pas vertrekken. Dus tijd om mijn spullen in te pakken, de laatste handtekeningen te verzamelen, mijn monsterboekje op te halen (met een half jaar vaartijd erbij) etc. Tussendoor nog even twee nachten keihard stappen in Hong Kong en natuurlijk de stad bekijken. Echt een geweldige stad, zeker een aanrader. Ik zeg wel altijd dat de skyline van Rotterdam zo indrukwekkend is maar die van Hong Kong doet de skyline van Rotterdam verbleken.

Dan was het zover, de 23e januari. Iedereen dag zeggen kost even wat tijd. Mijn spullen zijn wonderbaarlijk genoeg allemaal in mijn tas(sen) terecht gekomen. Toch wel raar, je pakt je thuis van de afgelopen 6 maanden, hutje B-012, in een paar tassen en je zegt gedag tegen opgedane vrienden, loopt de gangway af en dat was het dan.

Eerst met Dennis de tassen gedumpt op het vliegveld en daarna weer terug om nog eens door de stad te wandelen. We zouden nog even wat gaan eten men Keith en Callam(andere twee stagiaires) om daarna het schip uit te zwaaien want dat zou al weer voor ons vertrekken. Ook best wel raar want daarvoor heb je het schip nog nooit zien vertrekken, gelukkig maar. Daarna onze medestagiaires van 6 maanden gedag gezegd en naar het vliegveld om daar nog even een paar uur te slapen en het vliegtuig in naar Londen, daar nog even wachten en dan naar Schiphol.

Dan stap je het vliegtuig uit, zie je weer Nederlandse bordjes, pikt je tassen op en naar de ontvangsthal. Daar opgewacht door een aantal vrienden en mijn ouders en zusje. Ontzettend leuk natuurlijk om iedereen weer te zien. En dan naar huis en doodop mijn bedje in.

Terugkijkend op mijn stage heb ik ontzettend veel geleerd, een slordige 65.000 zeemijlen afgelegd, plusminus 80 havens aangedaan, honderden nieuwe mensen leren kennen, verre vriendschappen opgedaan en bovenal een TOPTIJD gehad!!!

En dan weer naar school, slechts twee dagen later. Eerst was het wel even wennen maar inmiddels, met de zomervakantie op komst is het al weer als normaal.

Dat was het dan. Het einde van dit verhaal. Ik hoop dat jullie genoten hebben van het volgen van mijn reis. Leuk om te weten dat je door meerdere mensen gevolgd wordt. Bedankt daarvoor en bedankt voor de berichtjes en mailtjes. Tot het volgende verhaal!

P.S. Ik heb een kleine compilatie van filmpjes en foto’s tot een filmpje verwerkt en dat is te vinden onder deze link: http://www.youtube.com/watch?v=siNj2ZdEiws&feature=youtu.be